Al bijna twee jaar staan mijn columns in het teken van maar één ding. Dacht ik in mijn editorial van april 2020 – net terug uit Madrid in maart en wekenlang een gezin met hardnekkige griepklachten – nog dat het in juni wel voorbij zou zijn…inmiddels weten we wel beter. Afgelopen december schreef ik nog dat het toch eens de goede kant op moet gaan, zelfs met de nieuwe Omikron-variant. En wie had dat gedacht? Het bleek de opmaat naar de ommekeer.
Hyperbesmettelijk, maar al snel werd duidelijk dat je van deze variatie op het thema minder risico loopt op infecties aan de bovenste luchtwegen en daarmee een stuk lagere kans hebt op een ziekenhuis- of IC-opname. En stukken sneller dan vorige winter, toen de lockdown eindeloos leek, worden de maatregelen afgebouwd en kunnen we af van die vermaledijde mondkapjes. Als iedereen ergens een hekel aan heeft gekregen…De door Rutte bij de eerste coronapersconferentie aangehaalde groepsimmuniteit lijkt dan eindelijk een feit te gaan worden, zij het in iets andere vorm. Zelfs met doorgemaakte infecties en al of niet geboosterd, raken we keer op keer besmet. Alleen is het allemaal zo erg niet meer. Ik ken diverse mensen die nu voor de derde keer corona hebben… Maar echt ziek?
Daarmee zeg ik niet dat het nu voorbij is, zou niet durven, maar corona begint nu toch wel verdomd veel te lijken op een verkoudheidsvirus dat je soms een paar keer per seizoen plaagt. En dankzij voortschrijdend inzicht weten we nu ook dat sommige, best ingrijpende maatregelen die we namen onzin waren. Zo heeft volgens de wetenschap het ontsmetten van winkelwagentjes of zelfs je ‘handen stuk’ wassen weinig zin. Die route draagt nauwelijks bij aan de verspreiding. Anderhalve meter afstand houden is nu ook niet meer aan de orde. Gelukkig. En zo gaan we thuis, in het café en op de fabrieksvloer terug naar de oude normaal. Dat is wennen…
We hebben ook veel ontwend. Wanneer gaan we weer handen schudden? Nog niet aangeraden zie ik. Massaal op elkaar staan zal ook vreemd aanvoelen zo ineens. Oh ja nog niet alles mag, we mogen in een zaal nog niet hossen met meer dan 500 man, 499 is wel veilig gelukkig, 501 niet. Benieuwd wie straks al die hoofden gaat tellen. En daarop gaan handhaven. Die papieren werkelijkheid zal hopelijk ook snel tot het verleden horen. Voor iedereen in de procesindustrie zal het een verademing zijn om zonder beperkingen te kunnen werken en zonder continue uitval van personeel dat in quarantaine zit. Voor onderhoudswerk is afstand houden ook bijzonder lastig en IoT-oplossingen om werknemers te monitoren op afstand kunnen de ijskast in.
Wij als redactie gaan gewoon door met interessante artikelen maken en kunnen nu een aantal projecten belichten die zelfs de leveranciers zelf nog niet konden bezoeken door corona. Genoeg in het vat. Op naar een coronaloos 2022. In memoriam: Covid-19, we zullen er geen traan om laten. ●
Vincent Hentzepeter, hoofdredacteur
